تجربه پیاده‌روی مقدس؛ معنای دوگانه معنوی ـ دنیوی در تجربه سفر پیاده زائرین به مشهد در ایام شهادت امام رضا(ع)

هدف این مطالعه بیان روایت تجربه زیسته سفر پیاده زائرانی است که زیارت را به‌صورت پیاده‌روی به مشهد مقدس انتخاب نموده‌اند. با استفاده از روش کیفی و مصاحبه نیمه‌ساختاریافته با 17 زائر حرم مطهر امام رضا(ع) که تجربه پیاده‌روی داشتند و استفاده از تحلیل پدیدارشناسی و بهره‌مندی از شیوه تحلیل موستاکاس، 4 مضمون اصلی پیرامون سفر زائران پیاده پدیدار شده است که شامل شکل‌گیری سفر پیاده، معناگرایی، بدن پیاده‌رو و نیت‌مندی سفر است که می‌توانند درک زائران پیاده از پدیده سفر پیاده به مشهد را به‌تصویر درآورند. نتایج مطالعه بیانگر آن است که سفر به‌صورت پیاده‌روی بر اساس وجوه مادی و معنوی آن شکل می‌گیرد. در این سفر، زائران به‌منظور بهره‌مندی از ثواب معنوی و مقدس بودن سفر پیاده، رهسپار این سفر طولانی و مشقت‌بار شده‌اند که وجه معناگرایی زائران در سفر پیاده را نشان می‌دهد. همچنین، زائران نیت‌ها و انگیزه‌های متفاوت مادی، معنوی و اجتماعی ـ اقتصادی برای زیارت به‌صورت پیاده‌روی داشتند. علاوه بر این، مقدس و معنوی بودن در همه تجارب زیارتی زائران پیاده وجود داشت که این اشتراک، نشان‌دهنده پدیدار اجتماعی زیارت به‌صورت پیاده است. در مقابل، وجه تفریدی زیارت مربوط به جنبه‌های مادی از جمله شفا یافتن بیمار، لذت سفر پیاده، رسیدن به شغل و مسکن، پیاده‌روی بدون کفش و... است.